30 Eylül 2010 Perşembe

Mutlu bir aile, biz...


Saat 17:48! zaman akıyor. Yakındır çantamı ceketimi alıp çıkmam, özlediğim aileme gitmem. Bir başka imiş özlem duygusu, bir günlük ayrılık gözümde kocaman oluyor. Bazı şeyler vardır ya; anlatılmaz yaşanır, işte bu öyle birşey! işte bu harika birşey. Ben eşim ve oğlum! Akşam gideceğim ve tekrar onunla konuşacağım. O bana anlamsız birşeyler "agu" diyecek, biz bundan çok büyük anlam çıkarmaya çalışacağız. Halbu ki biz ondan daha çocuğuzda haberimiz yok :) çünkü bizi çocuk yapan duygu ona duyduğumuz sevginin yoğunluğundandır. Bize bunları yaptıran duygu, ona olan aklımızı kör eden sevgimizdedir. Siz huzurlu ve mutlu yaşayın Eşim ve Oğlum...
Allah cc bizi bizden ayırmasın duam ile...

Hiç yorum yok: